Aydınlık Gazetesi müellifi Tunca Arslan bugünkü “İran’da bir aşk gecesi” başlıklı köşe yazısında İran, Fransa, Almanya, İsveç iştirakinde çekilen “En sevdiğim pastam” sinemasını ele aldı. Direktörlüğünü
Maryam Moghaddam ve Behtash Sanaeeha’nın üstlendiği sinemada, 70’li yaşlarında olan ve kendi halinde yaşayan Mahin’in İran rejiminde tek gecelik bir aşkı aramasını ve karşısına emekliler lokantasında çıkan Faramarz’la olan öyküsünü anlatıyor. Sinemanın İran’da müsaadesiz ve gizlice çekildiğini paylaşan Tunca Arslan, “İran sinemasından gelen sinemalar düzgündür, seyirciyi değişik bir girdaba çeker” yorumunda bulunurken diziyle ilgili de köşesinde şu detaylara yer verdi;
“Bir İran sinemasından beklenecek her türlü incelikle örülmüş, nakış üzere işlenmiş, Berlin Sinema Festivali’nde eleştirmenlerce verilen FIPRESCI mükafatına bedel görülen “En Sevdiğim Pastam”, hali vakti yerinde fakat yalnız yaşayan yaşlı bayan Mahin’i tanıtıyor bize. Kocası 30 yıl kadar evvel ölmüş, yapacak işi olmadığından öğlene kadar uyuyan, kent merkezinde bahçeli bir meskende oturan, emekli hemşire olan kahramanımız, arkadaşlarıyla sohbet edip vakit geçirmek ve hastalıklarından bahsetmek dışında hayatında apaçık romantizm aramaktadır. Bu baht, kuponlarla yemek yediği emekliler lokantasında karşısına çıkar üzere olur. Artık taksi sürücülüğü yapmakta olan eski bir savaş gazisi olan Faramarz, hayatının değilse bile önündeki tek gecenin erkeği üzere durmaktadır. Lakin gece boyunca yaşanan tatlı ve sevgi dolu anların sonunda işler hiç de beklenildiği üzere gitmez, bir trajedi, pek çok seyirciye “fazla acımasız” üzere gelecek bir final yaşanır.
VAKİT GEÇİRMEK İSTEYECEĞİNİZ KARAKTERLER
Ağırlıklı olarak iki kişi ortasında geçse de sinema küçük dokunuşlarla İran toplumunun tüm gerçeklerine parmak basmayı başarıyor ve Moghaddam-Saaeeha ikilisi gerçekçi bir yapıt ortaya koyuyor. Direktörler, ana karakterlerini çabucak her sahnede detaylandırarak, yasaklarla çevrelenmiş toplumsal hayatından çıkmak isteyip kaçamak yapan yaşlı bir bayanın ve en az onun kadar şirin bir erkeğin hikayelerini aktararak sinemasal bir İran şiiri sunuyorlar. Meraklı komşular, giyim-kuşam ve alkol yasakları, ahlak polisi vb. derken bir toplumdaki görünen-görünmeyen tüm münasebet biçimleri süzülerek, tek bir gece içinde karşımıza geliyorlar. Son derece mütevazı bir oyunculuk anlayışının damga vurduğu sinema, başrollerdeki Lili Ferhadpour ve İsmail Mehrabi’nin alabildiğine yumuşak, dokunaklı ve gerçekçi performanslarıyla farklı bir kıymet kazanıyor. Her ikisi de kendileriyle çokça vakit geçirmek isteyeceğiniz karakterleri büyük muvaffakiyetle canlandırıyor.
ŞAH’A GERİ DÖNMEK Mİ?
Filmin Batı medyasında genel algılanış biçimi, “Tepeden tırnağa bayan düşmanı bir rejimdeki özgürlük arayışı”ndan ibaret olsa da bunun ötesine geçen bir çalışma “En Sevdiğim Pastam”. Bu tek gece, kaçak içki içmek vb. dışında New York ya da Paris’te geçseydi, bayan özgürlüğü ve kadın-erkek bağları açısından tematik bir değişiklik olmayacaktı bence. Aşk arayışında olan yürekli ve kendine güvenen bayanlar, dünyanın her yerinde emsal portreler yaratıyorlar sonuçta ve Mahin de bu nedenle son derece üniversal bir karakter. Öte yandan bu karakterin, İslam İhtilali öncesine, 1970’lerdeki Şah periyoduna hasret duymasının ise “En Sevdiğim Pastam”da bir cins çukur oluşmasına yol açtığını belirtmem gerek. İran rejimini eleştirmek ve bayanlara özgürlük istemenin varacağı yer, Şah rejimi olmamalı kuşkusuz”